Coś co nic nie kosztuje a jest cenniejsze od złota

Miałem kiedyś znajomego w akademiku, którego prawie w ogóle nie znałem, ale którego bardzo lubiłem. Dziś nie pamiętam już nawet jego imienia. Nie studiowaliśmy razem, mieszkaliśmy w różnych pokojach, nie wiem, czy w ciągu tych paru lat zamieniliśmy ze sobą więcej niż kilka zdawkowych zdań.

Miał ten chłopak jedną ciekawą cechę – zawsze pięknie się uśmiechał, kiedy mnie widział. Jak to w akademiku mijaliśmy się na korytarzu, w kuchni, w sali telewizyjnej i zawsze wraz ze standardowym „cześć” otrzymywałem od niego uroczy, szczery uśmiech na powitanie.

Kiedy popytałem o niego moich współmieszkańców okazało się, że chłopak uśmiecha się tak do wszystkich. Każdego wita tym samym uroczym, lekko zakłopotanym, nieśmiałym uśmiechem. Nikt nic o nim nie wiedział. Znano jego imię, nazwisko, numer pokoju i kierunek, na którym studiował. I tyle. Z nikim nie rozmawiał, z nikim się nie przyjaźnił, nie brał udziału w imprezach i pijaństwie, wszędzie chodził sam i wszyscy go bardzo lubili. Wszyscy!

Wystarczyło tylko, że się uśmiechał.

Czytaj resztę wpisu »