Co kręcę, co piszę, czym się bawię…

Bardzo zaniedbałem mojego bloga. Zaniedbałem moich wiernych Czytelników. Zaniedbałem googlowskie algorytmy, przeczesujące sieć w poszukiwaniu kolejnych moich wiekopomnych wpisów. A tu nic. Czasami jakiś wpisiorek raz na miesiąc, raz na kwartał. Gdzie te czasy, kiedy co najmniej raz na tydzień pojawiał się tu tekst, który na zawsze zmieniał oblicze współczesności? Gdzie te czasy!?

Gupio mi z tego powodu. Bloger niepiszący jest jak niepiszący scenarzysta, niereżyserujący reżyser i niegrający aktor. Smutny. Bloger nie wyrzucający z siebie kolejnych wyrazistych, błyskotliwych i oryginalnych przemyśleń jest bezużyteczny. Szczególnie w czasach, gdy tak mało jest interesujących rzeczy do czytania w sieci. W czasach, kiedy liczy się już tylko ślepa naparzanka zwolenników z przeciwnikami.

Dlatego też otóż się odzywam. I liczę, że będę się odzywał częściej. W każdym razie tak często, jak to tylko będzie miało sens.

W pewien sposób muszę się usprawiedliwić. Bo nie próżnowałem. Kręciłem, pisałem, kombinowałem. I wciąż to z różnym skutkiem robię.

Co kręcę?

Od wczesnego lata pochłonęła mnie bez reszty praca nad nowym serialem pod tytułem „Wszystko przed nami”. Od lipca właściwie bezustannie byłem na planie zdjęciowym. Od października serial można oglądać w programie pierwszym TVP. Kręciliśmy w Warszawie, Lublinie i Mediolanie. W słońce, w deszcz, w chłód i w noc. Jak to „we filmie”.

Artystycznie i zawodowo przygoda jest bardzo ciekawa, bo pracuję głównie z młodymi, niedoświadczonymi aktorami, a to zawsze jest interesujące. Tempo pracy jest zawrotne, walka o efekt żarliwa, a całość oceniają jak zwykle bezlitośni widzowie. Od tego właśnie jest reżyser – od kręcenia. Wbrew całemu światu, który jak zwykle robi wszystko, żeby nie dać się sfilmować.

Co piszę?

Jakiś czas temu napisałem niezwykle zabawną i oryginalną komedię romantyczną do kina. Wciąż wierzę w ten gatunek. Wciąż uważam, że można z niego sporo wydusić. Wiem, że widzowie wciąż na takie filmy czekają. Śmieszna komedia to jak zawsze najbardziej poszukiwana rzecz w kinie, a śmieszna komedia o sprawach męsko-damskich to już prawdziwy rarytas.

Jak na razie, po pokazaniu tekstu trzem liczącym się producentom – cisza. Nie jest łatwo. Nigdy nie było i nie będzie. Może to kryzys? Może scenariusz jest tak genialny i nowatorski, że zaniemówili? Może tekst musi poczekać na swój czas? Nie wiem. Pokażę go reszcie liczących się producentów i zobaczymy.

Oczywiście gdyby jakiś producent był zainteresowany gigantycznym sukcesem frekwencyjnym w kinach i deszczem pieniędzy, który spadnie po pierwszym weekendzie wyświetlania, to nic nie stoi na przeszkodzie, żeby się ze mną w tej sprawie kontaktować ;-)

Inna przygoda scenopisarska właśnie się zaczęła. Postanowiłem się zmierzyć z niemożliwym. Piszę scenariusz POWAŻNEGO filmu science-fiction. Zawsze o tym marzyłem. Od małego zaczytywałem się w literaturze s-f. Od małego uwielbiałem filmy s-f. „Obcy, ósmy pasażer Nostromo” wywołał we mnie szok, który do dzisiaj ani trochę nie minął.

Dlatego teraz postanowiłem wziąć tego byka za rogi i walnąć nim o glebę. Udany, poważny, polski film science-fiction to rzecz, która nigdy nikomu się nie wydarzyła. Dlatego próbuję wejść na tę górę. I muszę się wam przyznać, że jak na razie sprawa wygląda niezwykle interesująco. W każdym razie piszącemu się podoba. A to wcale niemało ;-)

Czym się bawię?

Na zabawę zostaje mi niewiele czasu. Staram się regularnie biegać i daje mi to sporo frajdy. Traktuję to jako rodzaj medytacji. I rzeczywiście jest to bardzo skuteczny sposób na porządkowanie bałaganu jak powstaje w głowie, gdy się jej często używa.

Przyglądam się rzeczywistości ze wszystkich stron. Taka wnikliwa obserwacja to niezła zabawa. Tym bardziej, że rzeczywistość skrzeczy. Coraz jakby bardziej.

I to by było na tyle. Wracam do pisania mojego scenariusza s-f. Rzecz się dzieje współcześnie w Warszawie i nie jest to komedia. Czasami nawet mam ciary ;-)